Mes rrënojave dhe lutjes - Prifti që nuk braktisi Gazën, edhe kur vdekja trokiste çdo mëngjes

Të paktën 30 palestinezë humbën jetën që nga agimi i sotëm në të gjithë Rripin e Gazës, si pasojë e bombardimeve intensive izraelite. Burime mjekësore për Al Jazeera raportojnë se shtatë nga viktimat ndodheshin pranë pikave të shpërndarjes së ushqimeve — në një përpjekje të fundit për të mbijetuar në kushte që çdo ditë përkeqësohen.

Qindra të plagosur, përfshirë edhe shumë fëmijë, janë transportuar në Spitalin “Nasser”. Shumë prej tyre mbërrijnë në gjendje kritike, të dëmtuar rëndë nga dronët që hedhin raketa të mbushura me copa metali. Mjekët po përballen me plagë që kërkojnë ndihmë kirurgjikale të menjëhershme dhe me mungesa ekstreme të furnizimeve. Sistemi shëndetësor në Gaza është buzë kolapsit, i mbingarkuar dhe i pashpresë përballë numrit në rritje të viktimave.

Në mes të kësaj katastrofe të përditshme, Ati Gabriel Romanelli — famullitari argjentinas i Kishës së Familjes së Shenjtë në Gaza — po qëndron. Edhe pasi u plagos në këmbë nga një shpërthim, ai refuzoi të largohej. U transportua në spital për trajtim, por mendja i rrinte tek të tjerët. Veçanërisht i shqetësuar për gazetarin e ri Suhail Abo Dawood, i plagosur rëndë, ai shfaqi më shumë dhimbje për të tjerët sesa për veten.

“Jemi të shokuar, të tmerruar, të shqetësuar… por kjo është shtëpia jonë dhe nuk largohemi,” tha ai nga spitali, me zërin e një njeriu që nuk po dorëzohet.

Ati Gabriel nuk është thjesht një prift për komunitetin — është një pikë referimi, një baba shpirtëror, një organizator, një shpërndarës ushqimi, një figurë që i çon fëmijët e famullisë për një ditë në det, për të harruar për një çast luftën. Ai nuk e ka lënë famullinë që prej majit 2024, kur u kthye në Gaza me Patriarkun Latin të Jerusalemit, Kardinalin Pizzaballa. Pavarësisht përkeqësimit të gjendjes së tij shëndetësore, ai vendosi të mos largohej.

Përmes rrjeteve sociale dhe një kanali në YouTube, ai është bërë një dritare e rrallë që bota të mos harrojë Gazën. Shpesh mbyllte mesazhet e tij me një emoji të Gjon Palit II, një mënyrë për të ruajtur një grimcë humaniteti në një vend ku çdo ditë e re sjell vdekje.

I lidhur drejtpërdrejt me Vatikanin dhe Papa Françeskun, falë origjinës së përbashkët argjentinase, ai ka qenë një zë i rëndësishëm në raportimin e gjendjes së vërtetë të civilëve — mungesa e ushqimit, ilaçeve, ujit, streha e pasigurt dhe frika e përhershme. Në maj, ai telefonoi vetë Selinë e Shenjtë për të njoftuar se oborri i kishës ishte goditur nga bombardimet. Pas kësaj, diplomacia e Vatikanit ndërhyri për të kërkuar mbrojtje për Kishën dhe njerëzit e saj.

“Jemi këtu dhe nuk mund të lëvizim,” ka thënë ai. “Edhe sikur të na lejonin, nuk mund të ikim. Me ne janë të moshuarit, fëmijët, të sëmurët. Ne nuk i braktisim.”

Dje, me rroba zie dhe zë të ngjirur nga lodhja dhe dhimbja, ai u gjunjëzua para trupave të tre famullitarëve të vrarë. “Të bekuar janë ata që Ti ke zgjedhur dhe pranuar, o Zot, të banojnë në shtëpinë Tënde përgjithmonë,” tha me sytë e njomur dhe duart që dridheshin.

Mes shkatërrimit dhe gjakderdhjes, një njeri i vetëm — një prift me plagë në këmbë dhe zjarr në shpirt — qëndron si dëshmitar, si mburojë, si simbol që nuk tërhiqet, edhe kur gjithçka tjetër rrënohet.